Memories... Memories... Memories...
Masaya nga naman magkaroon ng mga magagandang alaala... Obvious ba? Kapag bata ka pa ang ginagawa mo ay magagandang memories pero kapag matanda ka na ang ginagawa mo na lang ay alalahanin ang memories na ginawa mo nung bata ka pa. Hindi ko lang kung tamang-tama ako sa mga sinabi ko at mayroon pang mga pwedeng magsabi na ako ay fallacious pero kasi ayun ang naiisip ko.
Masaya nga naman magkaroon ng mga magagandang alaala... Obvious ba? Kapag bata ka pa ang ginagawa mo ay magagandang memories pero kapag matanda ka na ang ginagawa mo na lang ay alalahanin ang memories na ginawa mo nung bata ka pa. Hindi ko lang kung tamang-tama ako sa mga sinabi ko at mayroon pang mga pwedeng magsabi na ako ay fallacious pero kasi ayun ang naiisip ko.
Ayun. Hindi naman laging magagandang memories ang magkakaroon tayo at ngayong 2nd sem...
Ehem! May mga bangungot na nangyayari sa amin. Inuulit ko... Sa "amin." May dysfunctional sa amin. Uhm... Blind item muna. Hindi pa pwedeng sabihin baka magkaroon ng problema. Next time na lang kapag all is clear, ika nga.
Ehem! May mga bangungot na nangyayari sa amin. Inuulit ko... Sa "amin." May dysfunctional sa amin. Uhm... Blind item muna. Hindi pa pwedeng sabihin baka magkaroon ng problema. Next time na lang kapag all is clear, ika nga.
Nakakatulong din sa akin yung blog ko kasi mas natatandaan ko yung mga bagay na nangyari sa akin kapag nilalagay ko sa blog ko kaso ang problema wala na kasi kaming modem kaya halos hindi na rin ako nag-i-Internet. Busy sa school... Ehem... Busy sa school, ha...
Kapag nag-blog din ako ay mayroong sandali na ang mundo ay nagbibigay ng oras sa akin. Pinababayaan muna akong magsalita at tsaka na lang magsasalita. In short, pinagsasalita muna ako. Ang blog ko ang kalahati ng alaala ko. Nandito ang mga bagay na hindi ko minsan sinasabi sa ibang tao at mga bagay na minsan ay hindi ko rin masabi sa mismo kong sarili. Gets? May mga bagay na ayaw mo lang talagang isipin kasi nakakainis. Hay.
Sana magka-Internet na talaga kami. Masyadong malungkot ang buhay kapag malayo ako sa Internet. Ang lagkit pa ng keyboard at mouse kapag sa computer shop lang ako nag-Internet.
Kapag nag-blog din ako ay mayroong sandali na ang mundo ay nagbibigay ng oras sa akin. Pinababayaan muna akong magsalita at tsaka na lang magsasalita. In short, pinagsasalita muna ako. Ang blog ko ang kalahati ng alaala ko. Nandito ang mga bagay na hindi ko minsan sinasabi sa ibang tao at mga bagay na minsan ay hindi ko rin masabi sa mismo kong sarili. Gets? May mga bagay na ayaw mo lang talagang isipin kasi nakakainis. Hay.
Sana magka-Internet na talaga kami. Masyadong malungkot ang buhay kapag malayo ako sa Internet. Ang lagkit pa ng keyboard at mouse kapag sa computer shop lang ako nag-Internet.
Hay!
Ito ang ilan sa mga pangyayari sa buhay ko nung nawala ako. Maraming pictures 'to. Dalawang picture lang yung kinunan ng ibang araw. The rest, ay ngayon nangyari.
- Ang tagal ni Ma'am kaya sa sahig muna ako.
- Ayan... Syempre ako 'yan.
- Wala lang. No comment lang ako.
- May daliri, oh!
- Hagdan at mga ilang tao...
- Hagdan pa rin naman...
- Obvious ba! Hagdan pa rin syempre! Galing kasi kaming fifth floor niyan kaya marami 'yan!
- Oh! Ibang lugar na 'yan! Sa tabi na nang Pasig River.
- Madilim lang pero umaga pa 'yan. Nagalit lang ang langit sa kaka-picture namin.
- Mukha akong engot dito.
- Masakit sa mata! Ang liwanag!
- Nag-e-emote lang ako.
- Ang paglalagalag sa gubat...
- Last picture na 'to! Palabas na kami ng gubat nito.
PS
Ang saya ng nang araw na ito. Ayun! Sana maulit ito. Ü
Ang saya ng nang araw na ito. Ayun! Sana maulit ito. Ü
