For the times I have counted and the times that counted

The current year is about to end in a couple of hours and before it happens let me say and share these few things…

I have been able to start a few and end a few
I have found my another cherished few
I tried and I failed a lot
I am making an effort to think wisely
I have regretted many
I am still weird and hard to understand
I have gotten what I have given
I wanted to say “Sorry” and Thank you” but I never did
I wanted to show earnest appreciation but I do not how
I started learning Appreciation 101 and Sorry 101
I have learnt that important things are the ones left unnoticed
I discovered that numbers are only used to count physical things
I changed, am changing and will change


Salamat sa pagiging thoughtful
Salamat sa care na pinakita niyo
Salamat sa happiness na ni-share niyo sa akin
Salamat sa maraming bagay na tinuro niyo sa akin
Salamat sa oras na binigay mo sa pagbisita sa blog ko kahit may ginagawa kang iba
Salamat sa paghintay mo sa akin kahit male-late ka na
Salamat sa pang-aasar kaya ngayon nawawala na yung pagiging pikon ko
Salamat sa pagturo mo sa akin ng Sudoku
Salamat sa pag-offer ng pagkain sa akin
Salamat sa pagpapautang sa akin sa tuwing tinatamad akong magbayad
Salamat sa pagpapalaro sa akin sa cellhphone ninyo
Salamat sa pagpapatext sa akin
Salamat sa pag-upload ng pictures ko/natin sa Friendster
Salamat sa pagtiya-tiyagang binibigay niyo tuwing tinotopak ako
Salamat sa support
Salamat sa effort
Salamat...

Sorry kasi minsan nakakalimutan kong intindihin ka… Kayo…
Sorry kasi hindi kita pinapansin. Natatakot kasi ako.
Sorry kasi hindi mo nalaman ang mga dahilan kung bakit ako ganon
Sorry kasi hindi ko nagawang pasalamatan ka para sa nagawa mo sa akin
Sorry kasi naging mainitin ang ulo ko
Sorry kasi dahil sa akin minsan wala kang magawa
Sorry kasi masungit ako
Sorry kasi hindi ako naging seryoso sa mga bagay na dapat seryosohin
Sorry kasi childish akong mag-isip minsan
Sorry kasi hindi kita mapansin kahit nasa harap lang kita
Sorry kasi binilang ko yung mga ginawa mo para sa akin. Maling-mali ako.
Sorry kasi hindi ako nakapag-sorry sa mga maling nasabi ko
Sorry kasi nabigyan kita ng mga problema
Sorry kasi nabunggo kita sa papag na nakatagilid
Sorry kasi pinaltos ang paa mo sa kakalakad
Sorry kasi lagi na lang ako busy o wala kapag kailangan mo ako
Sorry kasi nai-compare kita sa iba
Sorry kasi minsan nakakalimot ako
Sorry kasi hindi ko napakita kung gaano ka kaimportante sa akin.
Sorry kasi minsan hindi ako maka-appreciate
Sorry kasi wala akong masabi o magawa nung ikaw naman yung nangangailangan
Sorry…

Sa mga bagay na hindi ko na maalala pa… Thank you at sorry...

The UP Adventures: From Oblation Run to The Bomb Threat

Pumunta kaming UP nung Friday (Dec. 15, 2006)… Para manood ng… Dandananandanan! Oblation Run at syempre Lantern Parade!

Nandun kami sa baba ng hagdan ng dadaanan nila… Sa may AS steps ata (Tama ba?). Ayun! Pero mali pala ang inaasahan ng maraming tao dahil galing sila sa isang bagung-bagong van at ayun! They came from behind! Puro pwet lang nakita ko at ng mga kasama ko. OK na ako kahit pwet lang… Yung mga nandun sa pinakagilid ng daanan eh syempre naka-boso… Ahahaha!

Wala na kami masyadong makita at nakita kaya nagpasya na kaming umalis. Umupo kami sa Acad Oval at dun nilapitan ng mga taga-IYF na tudamax ang effort sa pagsasayaw. Ayun… Ang tagal naming umupo sa Acad Oval…

Dumating na ang mga taong-jackstone! May bagong parada! Nandun nga si Astroboy, Spiderman at marami pang iba. Syempre may mala-oble din silang tema. Ehehe! Censored nga si Astroboy eh tapos may mga costume na umiihi habang naglalakad! San ka pa??? Ahaha! At ayun. Todo effort naman kami sa paghintay sa lantern parade na may bomb threat pa nga raw. Tapos umupo ulit kami sa Acad Oval… Upo… Upo… Upo… Hanggang sa maging green na yung mga pwet namin. Ahoho!

Onga pala! Ang mahal ng bilihin dun! Aba! Ang taho na limang piso lang dito eh 10 pesos na dun! At yung kakarampot na nilagang mani eh 20 pesos na! Walang jo yan! Naghirap ako nung araw na yun! Pati yung dirty ice cream dun na 10 pesos eh dito nga five lang yun! (-_-) Ang mahal talaga… Kapag pala pupunta ako dun dapat magpayaman muna ako.

Hay…
Para sa Oble: May susunod pang years… Hehe!
Para sa Lantern Parade: Tsk! Sayang at hindi ka namin napanood!
Para sa mahal na bilihin sa UP: Ang mahal talaga!
Para sa Acad Oval: Masyado kang madamo! Hehe!
Para sa taho, ice cream at nilagang mani vendor: Pwede bang tumawad?

Wala munang bopis, libreng dyaryo, crosswords, sudoku...

Ayan… Bakasyon na rin sa wakas. Maraming estudyanteng tulad ko ang naghihintay niyan. Pero masaya nga ba ako dahil bakasyon na?

Uhm… May hang-over pa ako ng pagpasok.
Wala akong raket ngayon.
Walang pasok, walang baon.
Wala rin akong maiipon at hindi na muna ako makakakain ng bopis na puro sili sa carinderiang katapat ng carinderia ni Manang Luchie. Hay…
Wala munang hinatayan sa platform sa Santolan.
Wala munang Xpress at Libre.
Wala munang crosswords at sudoku.
Wala munang attendance sa CR na laging masikip, mainit at mapanghi. At laging baha!
Wala munang akyatan blues hanggang fifth floor…
Wala munang… Hay! Routine na nga ata talaga ang buhay ko. Araw-araw kong ginagawa yun, eh. Hindi ko talaga alam kung masaya ba ako dahil bakasyon na.

Hay… Buhay estudyante nga naman. Mga two weeks din kaming walang pasok. o_O Ahoho! Matagal-tagal pero tambak sa gawain…

Nga pala!
12 days na lang before Christmas!
Advance Merry Christmas!
Ang aga talaga ng bakasyon namin!
o_O

My thought for the day:
"Hindi ako naging ako nung mga panahon na akala ko ako ay ako." –Ako

Great Expectations

For these past few days I have been thinking about myself, my so-called endowments and my soon-to-be discovered talents. I have never been like this since my sister won a prize in an essay-writing contest and since her article got published in a column of Libre. For several times I have thought that maybe there’s an open door for me in the field of writing but for several times, too, that I have thought that its door is close with the big red detour sign leading me to somewhere else.

They’re expecting too much from me. My mom is proud about her talent in writing good business correspondence and my sister is a blooming free-lance writer. Are they expecting me to be a good writer also? Or are they expecting me to be someone who simply stands out from the crowd?

I have never discovered myself fully. My so-called talents never bore any award for me. Maybe it is also due to my tendency to be idle when I do not like what I am doing or maybe it is due to I do not want to exert much effort to notice my hidden talents. I have never set my goals high. I just dream high. It’s such a big difference.

I have told myself that I can barely have what I want but a saying always pops in my head and that is, “There are two tragedies in life: not getting what you want and getting it.”

I do not know when I will be turning into ashes so I want to have an achievement by now. Currently, I am failing to help myself. When will I not? I am tired of being like this.