The Perfect Time

Having a bad sense of timing taught me that there will be times that good timing does not exist.

I have been given uncountable chances in my almost 20 years of life and have wasted an uncountable number of those chances. Most of those wasted chances are just because I am afraid to seize a perfect moment. And after wasting a chance I bombard myself with happy thoughts as if I actually took the chance to that perfect moment. I would just smile or laugh to myself but it is really saddening.

Also, most of my wasted chances are the normal things in life.

I have wasted the chance to:
* smile
* laugh
* love
* appreciate someone

I do not want to waste another moment. I want to be happier.

Dying

Some dreams seem to be very true.

I dreamt of dying. That dream was different from all my death dreams before. It was a dream in a dream.

It was...

I was lying on my bed. I felt I am losing all of my senses. My sense of touch was diminishing, my vision was fading, my hearing was becoming impaired, my strength was going away. I tried to scream for help but I cannot. I was too weak. I told to myself that this was all a dream and then I woke up. But it had never ended there. I told myself that my dream was really happening and I tried to pinch myself but I cannot even lift my hand. My eyes were being tested if they are going to react with light but they did not. Then I saw myself from a mirror. I looked horrifying. My face was distorted. I felt very scared. I did not know what to do because I was thinking it was truly happening. And then I woke up...for real.

That stare… It made me stop for awhile. I knew there was something to be said but was better left unsaid. I do not know the exact words but it felt like pain, anguish or some sort of distrust. It was cold but there is some kind of warmth hidden beneath it. There was some sort of ambivalence. It struck me. It struck me really hard.

I faltered. The feeling was intense, very intense. I felt guilty. I am sorry.

Lason. May lason sa aking dugo
Ah, pinapatay at pinapatay na ako nito
Ngunit dahil dito, may nabuhay pa na isang ako
Ako, isang ako na hindi ko pa tanto kung sino

Kamatayan. Nakikita ko ang aking naging kamatayan
Masakit, sobrang sakit ngunit hindi ko napigilan
Ang kaganapan nito ay hindi ko man lang nalaman
Marahil ako ay nabulag ng damdaming mapanlinlang

Tama. Ang mundo ay sadyang puno nang kasinungalingan
Ikaw ang siyang hahanap at gagawa ng iyong katotohanan
Alin at alin pa sa mundong ito ang maganda at totoo
Kung ang lahat ay nasira na malupit na mga tao?

Sino?

Nahihirapan akong sabihin na kilala ko na ang isang tao ng lubusan dahil lagi kong iniisip na kahit gaano ko na siya nakasama ay may isang parte sa kanya na hindi ko pa nakikita. Minsan natutuwa ako kapag may mga pagkakataon na parang may rediscovery sa mga taong kilala ko.

Ang tao... Natural sa tao ang self-preservation. Minsan ginagawa nating ilihim ang isang bahagi ng ating mga sarili sa ibang tao o kahit sa mismong mga kakilala natin para maiwasan natin ang ilang bagay na tinuturing nating threat sa ating mga sarili. Minsan pa nga ay napaglilihiman natin ang ating mga sarili sa kung sino nga ba talaga ang tunay na tayo dahil minsan ayaw natin aminin sa ating mga sarili ang ilang bagay tungkol sa atin.

Muni-muni

Kaligayahan.

Isa ba itong ngiti o isang tawa? O ang mainit na yakap sa iyo ng isang tao? Ito ba yung marahang pagsikat ng araw sa silangan? O ang madamdamin nitong paglubog sa kanluran o, para sa ibang tao, sa Manila Bay? Ito ba yung paghuni ng ibon sa gitna ng maruming siyudad o ang masayang paglangoy ng mga bata sa gitna ng nangingitim na baha? O ang kanilang kawalang-malay sa karahasan at kaguluhan?

Nakikita ba ito o sadya itong ginawa upang maramdaman lang para tayo ang gumawa ng larawan nito sa ating mga isipan?

Bakit nga ba gusto nating maging masaya? Dahil masarap sa pakiramdam? Bakit may mga taong pinipili pa rin maging malungkot? Masarap pa rin ba sa pakiramdam ang paminsan-minsang kalungkutan? Bakit hindi natin maiwasan ang kalungkutan pero kaya natin iwasan ang kaligayahan?

Paano ko ba malalaman na ang isang magandang bagay na nararanasan ko ay nakakapagpasaya sa akin? Sino ang mas nakakaalam kung ano ang kaligayan? Ang puso ba o ang isip? Bakit kayang mangatwiran ng isipan at kaya lang makaramdam ng puso? Sa pisikal na aspeto, manhid nga ang utak sa sakit.

Madali bang maging masaya? O masmadali ang maging malungkot?

Sensitive

Paulit-ulit kong binasa yung previous post ko...at may naisip lang ako...

Sensitive pala ako... Hindi ko lang pinapakita at hindi ko lang sinasabi...

PS
Sa mga nagtetext sa akin na feeling niyo sinusungitan ko kayo at feeling niyo galit ako... Lagi kayong nagkakamali... Ganon lang talaga ako magtext.

F R I E N D S

I am not perfect. I screw up sometimes or maybe more often than that. I know I am weird...atypical may be fitter.

Hay... Ang hirap nang ganito... Hindi nila ako kinakausap kasi hindi ako sumama sa kanila sa Batangas. May dahilan naman ako hindi lang dahil sa thesis na yan. At isa pa, kung sasama naman talaga ako...sana nagdala ako ng gamit papuntang school. Ang hirap mag-explain lalo na kapag may iba na silang naiisip. Feeling ko kasi nagpapalusot na lang ako. Feeling ko sinasabi ko na lang yung mga bagay na yun para mag-defend nang sarili ko at hindi dahil sa gusto kong maging malinaw ang lahat.

Kalokohan.
Feeling ko pinapalala ko lang lalo ang sitwasyon. Hindi ako nagsasalita. Hindi nila ako kinakausap at hindi ko rin sila kinakausap. May part sa akin na parang ayaw ko nang ipaalam sa kanila yung dahilan ng hindi ko pagsama.

Iyak.
Naiinis ako tuwing umiiyak ako...maliban sa namamaga yung mga mata ko, feeling ko unnecessary talaga ang pag-iyak. Pero iyakin talaga ako, eh. Minsan nga naiisip kong OA na ako kapag umiyak pa ako.

Masakit.
Alam kong may possibility na magalit sila sa akin...pero hindi ko inasahan na masyadong negative ang reaction nila sa ginawa ko. Hindi ko kasi kayang sabihin sa kanila nang hindi umiiyak na hindi ako sasama sa kanila.

Excitement.
Excited pa naman akong sumama nun. Gustung-gusto ko talaga sumama. Nag-iipon na nga ako ng gamit ko for that kasi gusto ko talaga. Pero... Naiinis ako! Hindi ko matanggap sa sarili kong hindi nila ako inintindi/naintindihan. Alam kong may karapatan silang magalit sa akin pero naisip ko hindi naman todo-todo kasi nga siguro kahit papaano susubukan nilang hintayin yung pagkakataon na magkausap kami ulit. Sinabihan ko na siya nun na hindi lang naman ayun ang dahilan ko. Nagkamali pala ako sa inisip ko. Maling-mali yata ako. Hindi ko pa rin matanggap hanggang ngayon. In denial pa ako.

Isa pa...

Bossy.
Alam kong nagiging bossy ako over my groupmates. Actually, hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanila yung ine-expect kong gawa nila. Sinubukan kong makiusap, walang nangyari. Sinabihan pa ako na wag daw akong makiusap, mag-utos daw ako. Sinubukan kong maging bossy, ganon pa rin. Hindi ko alam. At please lang...wag mo na ulit sasabihin sa akin na ipakita ko sa'yo yung part na ginawa ko... Nakaka-hurt ka... Kaya nga pinapasa ko na sa inyo lahat ng pwede ko namang gawin kasi feeling ko kahit gumawa ako, maiisip mo pa ring wala akong ginawa.

Misunderstood.
Ang hirap pag hindi ka nila naiintindihan...at mas mahirap kapag hinahayaan mong hindi ka nila maintindihan. Nagkamali pala ako ng sabi sa sarili ko. Hindi naman ako ganon ka-irrational tulad ng iniisip ko. May dahilan sa mga ginawa ko.

May dahilan ako...hindi niyo lang alam kung ano...

Isa pa...next time na hindi ako magsasabi sa inyo...gusto ko lang malaman niyo na kaya hindi ako nagsasabi kasi hindi ko pa kayang pagtawanan ang sarili ko at yung mga problema ko... I hate extreme emotions. At kung sakaling hindi niyo ito malaman/mabasa...someday...I will let you understand...

Random

Blog blog blog

Sabi ni Jeff, binasa raw nila yung blog ko. Halos hindi na nga toh updated dahil sa wala pa rin kaming Internet connection sa bahay. Nakakalimutan ko na rin mag-blog minsan. Pero at least, binigyan nila ng oras ang blog ko. Hehe. Ü

Travel Mart

Napunta kami ni ate kahapon sa Travel Mart sa Megamall. Kung may prize nga lang yung may pinakamaraming flyers na kinuha, siguro panalo na kami. Ang saya din kasi ang daming free. May ballpen, notepad, playing cards, posters at maraming pagkain. Hehe. Lagi nga akong bumabalik sa booth ng Cotabato para kumuha nung food nila dun. Tapos buti na lang kahit medyo late na, may natira pa ring suman para sa amin na galing Antipolo. Hehe. Mukha lang talaga akong pagkain kahapon. Kasi ba naman, sobrang busy ni ate sa paghahanap ng gusto niyang hanapin. Eh ako wala naman talaga akong gagawin dun kundi sundan siya kung saan siya pupunta. Nakikita ko tuloy lahat ng libreng pagkain at pati yung mga "Drop a card, Win a Prize."

Anyways, salamat sa free food at hindi namin naramdaman na hindi pala kami nag-lunch.

Hay... Gusto kong makapunta sa maraming places... Pero ayaw kong mag-travel, napapagod kasi ako. Uhm... Magulo...

Weird

May mga bagay na biglang darating na hindi talaga expected. Ang weird niya talaga kahapon. Hindi ko siya maintindihan. Kung may gusto siyang sabihin, sana hindi niya ako i-text, sabihin niya personally. Basta...nabigla lang talaga ako kahapon.

Truth and Lies

Minsan hindi ko na alam kung alin ang totoo sa mga naririnig ko. Hindi kasi consistent. Ang hirap tuloy maniwala minsan.

Uncertainty

Bigla akong naging certain sa isang bagay na iniisip kong lagi akong uncertain. Hindi ko alam kung bakit. Siguro nangyari na lang yung mga bagay na dapat mangyari.

Blank

Wala akong maisip na matino. Yung ipo-post ko sana nasa computer pa rin namin (na nasira yung monitor kaninang umaga). Hindi ko man lang na-save sa USB ko.

***

Ang ginaw. Parang nakatapat sa akin yung aircon nung shop...

All of a sudden

Suddenly, I don't care.
Suddenly, everything doesn't mean anything.
Suddenly, all has changed.

I don't know what happened but everything seemed to pass in front of me and made me realize that this is not what I actually want or what will make me happy. Maybe I was just engulfed by that idea. Indeed, I loved the idea but the reality of it seems too much for me.

This is not me anymore. I have changed radically that hearing myself think seems there is this another person living inside of me. Or maybe I was just too busy looking at my old self. I don't know if the person I am today is the person I want to be. I feel lost. I thought I can find myself in a span of 2 months. I want to start over but I do not know what to do. I feel more indifferent towards many things. I have classified myself as silently suffering because of unidentifiable reasons. I want some of my old self back...the person who shrugs of her problems after quite a while, dedicated, the one who silently loves and cares...I want the good things back. I want to stop being unsure. I want to be honest to myself. Every day is like a battle with myself. Every thing seems to be wrong. I want to escape. I want to hear myself speak up. I want to be on a top of a mountain, scream my heart out and cry. I want to be with myself.

No one knows why I am acting like the way I do for the past few months. No one dared to ask and I did not dare to tell them. I just kept my silence and my silence is killing me.

I want to be happy.

***
Every plan has a goal to meet and when the goal has been met the plan has to end.

[Mission accomplished]

sorry

...ang drama ko...
Hehe. Ü